Podstawę prawną dochodzenia zadośćuczynienia w związku z odniesionym uszczerbkiem na zdrowiu stanowi art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z tymi przepisami przysługuje ono w razie uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia wolności, w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu oraz naruszenia innych dóbr osobistych. Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka natomiast rozstrój zdrowia na zakłóceniu funkcjonowania jego organów. Bez względu na to, czy mają one charakter trwały, czy przemijający uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia. Zasadniczym kryterium decydującym o jego wysokości jest rozmiar doznanej krzywdy, jednakże jej niewymierny charakter sprawia, że ocena ta powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dn. 08.08.2018 r., sygn. akt I ACa 367/17). „Dowolność” przy ustalaniu zadośćuczynienia w toku postępowania cywilnego nie oznacza swobody w orzekaniu, ale sprowadza się do wyważenia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. A czy zawsze procent uszczerbku odpowiada wartości zasądzonego zadośćuczynienia? Niekoniecznie, ponieważ sąd nie dokonuje czysto matematycznego przeliczenia, dlatego zdarza się, że w dwóch sprawach, gdzie sąd ustali np. 20% uszczerbek na zdrowiu, poszkodowani otrzymają zadośćuczynienie o różnej wartości. Sprawa dodatkowo „nabiera kolorów”, gdy poszkodowany przyczynił się do zaistniałej szkody. Dlatego by rzetelnie rozeznać swój przypadek zachęcam do skorzystania z pomocy profesjonalisty.